جامعه امروز ایران را براستی باید جامعه تضاد ها دانست. دو گانه های فراوان و به شدت متناقضی در بافت فرهنگ عمومی و سیاسی ما مشاهده می شود. دوگانه های … فقر و غنا، انقلابی وضد انقلاب، اسلامگرای خالص تا غرب زده خالص. مستکبر ومستضعف، و … بازتاب این دو گانه ها را به راحتی در سطح جامعه میتوان مشاهده نمود. به عنوان فقط یک نمونه، در این کشور، برخی مدافع حرم میشوند (نام عامی که بر رزمندگان ایرانی در عراق و سوریه و …نهاده شده) این عزیزان نه فقط از حرم فیزیکی اهل بیت، بلکه از حریم امامت وولایت، حریم ملت ایران، حریم امنیت مردم، حریم مرزهای ایران، حریم انقلاب و حریم تاریخ ۷۰۰۰ساله ایران دفاع میکنند.
درمقابل، دربین مقامات کشوری کسی پیدا میشود که در در مدت۱۶ماه ۲٫۲۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰ تومان از مال مردم حقوق! و پاداش! دریافت میکند؛ البته بر کسی معلوم نیست که این فرد و امثال او چه گِرَهی از مشکلات کشور گشوده اند که مستحق چنین پاداش هایی هستند.
مقامات قضایی اعلام کرده اند که همین فرد در یک ماموریت به امیر نشین (دوبی)در هتلی اقامت کرده که به ازای هرشب ۱۷ میلیون تومان از جیب ملت، هزینه پرداخت کرده و هزینه هر وعده شام جناب ایشان ۶۰۰٫۰۰۰تومان بوده است.
پرسشی که به ذهن مردم خطور میکند این است که براستی، با ششثصد هزار تومان، -که در یک وعده غذا به شکم این مرد! ریخته شده است – شکم چند نفر گرسنه را میتوان سیر کرد؟ نکته جالب این که این اتفاقات در فضایی رخ میدهد که امنیت آن را همان مدافعان حرم وامثال آنها تامین کرده اند.والبته همه میدانند که این اتفاقات فقط کوه یخی است که نوک آن بیرون است.
– دوگانه دیگری که نماد فقر و غنا است این است که ،خانواده های فراوانی در این کشور وجود دارند با مبلغ بسیار ناچیز حمایت بهزیستی و کمیته امداد، روز گار میگذرانند و کسانی وجود دارند که از فرط درد و رنج ناشی از بیماری های مزمن جان می سپارند، آنگاه کسی نیز یافت می شود که از افراط در نوشیدن …. از دنیا میرود.(این کجا و آن کجا)
جامعه امروز ما جامعه تضاد ها است. کسان و ناکسان در یک کشکمش دراز آهنگ در گیرند.
به قول مولانا:
این سو کشان سوی خوشان، وان سو کشان با نا خوشان / یا بشکند یا بگذرد کشتی در این گردابها!
اما کشتیبان این کشور، امید به خدا دارد و یاری همان ملت محروم. قطعا دل کشتیبان انقلاب و کشور از این همه ریا کاری مسولان و از این همه حرامخواری از جیب ملت، با یقه های بسته، وته ریش ریا در چهره، خون است. دل او زخم از دشمن دارد ، و حتی زخم ناسور از دشمنان دوست نما. او چه باید میگفت که نگفته است؟ چه باید میکرد که نکرده است ؟ اما مگر برای نا مردمی ها میتوان پایانی فرض کرد ؟اگر دلهارا زنگار اشرافیت فرا گرفته باشد ،که گرفته است. اهل بصیرت ،با رصد این اوضاع ،به مظلومیت امام علی (ع)بیشتر پی میبرند( تو خود حدیث مفصل بخوان از مجمل!
